Stripwedstrijd voor pluimenplukkers

Lopen hoofdredacteurs vol van barmhartigheid als ze onder het mom van een wedstrijd jonge tekenaars publicatiekansen geven? Moeten we hen dankbaar zijn voor zoveel welwillendheid en medeleven dat ze het striptekenen tot een olympische discipline verheffen waarin de gouden plak een jaar lang hun pagina' s tegen een hongerloon mag vullen? Vergeet het!
Hoofdredacteurs zijn niet langer de messiassen die jonge talenten de kans geven zich te ontwikkelingen en hun kunnen aan het publiek te tonen. Beweren ze dat toch, dan zijn ze schijnheilig. Hypocriet.
Natuurlijk worden kranten- en tijdschriftenredacties overspoeld door jong stripgeweld dat hun werk gepubliceerd wil zien. Niet in de eerste plaats voor het geld, maar voor de kans. De kans om hun werk te tonen, lezers te bereiken, een stimulans te hebben, erkenning, drijfveer, bevestiging. Snappen de heren hoofdredacteurs dat dan niet?
Waarom tekenaars degraderen tot pionnen in een loopwedstrijd als de besten zich zo komen aanbieden? En wees gerust, je stapt niet voor de grote poen naar een krant. Zo realistisch zijn die dromerige tekenaars wel.
Geen geld? Redacties zitten tot tot hun kin in het water, maar foto's sneuvelen toch ook niet? En de eerste de beste die een pen kan vasthouden noemt zich journalist.
Geen plaats? Horen we de heren krantenmakers niet elke zomer klagen over nieuwsarme tijden?
Beslissingsangst, daar draait het om. Welke hoofdredacteur haalt het in zijn hoofd het risico te lopen om te worden afgerekend op een foute illustrator die hij binnenhaalde? En dat terwijl een wedstrijd zo gemakkelijk alle verantwoordelijkheden doorschuift. Want is het niet de lezer, of een onafhankelijke jury, die de winnaar bepaalt?
Oh, wat zaten de jury of de lezers toch helemaal fout toen ze hem of haar aanduidden als winnaar. Of: Oh, wat mag ik toch een grote pluim op mijn hoed steken dat we deze geniale tekenaar dankzij onze al even geniale wedstrijd 'ontdekten'.
Respect. Heel veel respect voor hoofdredacteurs die jonge tekenaars toch in de armen sluiten. In de eerste plaats voor Trix Slock, hoofdredactrice van Jobat (misschien niet toevallig een vrouw, wie zal het zeggen). Zij reageerde meteen toen ik haar mailde. Eén afspraak verder was de zaak beklonken, en kon ik beginnen met mijn eigen stopreeks NV Overwerk. En Rob Jans, van TeVe-Blad. Eén mailtje, zaak beklonken. Zulke mensen hebben we nodig! Brekers. Durvers.
En ook al weet ik dat ik niet eeuwig voor hen zal (kunnen) werken, het respect blijft. Veel meer dan het respect dat ik ooit zal hebben voor iemand die onterecht pluimen op zijn hoed steekt.
Of ik deelneem aan die stripwedstrijden? Natuurlijk. Ik zou maar gek zijn om het niet te doen. Zolang ik die pluimenplukkers maar kan lastigvallen ben ik al lang tevreden.